Ήθελα να δω από πρώτο χέρι, με τα δικά μου μάτια, αν όντως όλα αυτά τα παχιά, αισιόδοξα λόγια και υποσχέσεις που απλόχερα μοίρασαν όλοι οι αρμόδιοι - ανάξιοι φορείς αμέσως μετά το έγκλημα που διαπράχτηκε στην Λίμνη του Πρέβελη, άρχισαν να εφαρμόζονται.
Πηγαίνοντας από την μεριά του μοναστηριού όπου οι "άγιοι δεσποτάδες" έχουν στήσει την επιχείρηση τους (parking) διαπίστωσα πως το "μαγαζάκι" το είχαν κλειστό. Κανείς δεν ήταν εκεί για να εισπράξει την είσοδο μου στο parking και κατ΄ επέκταση την επίσκεψη μου στην Λίμνη. οπότε πάρκαρα χωρίς να πληρώσω για την απόφαση μου να κατέβω στην παραλία. Φαντάζομαι, πολλά θα είναι τα έσοδα που χάνουν τώρα οι "άγιοι πατέρες".
Κάμποσα αυτοκίνητα τουριστών ήταν εκεί. Καμιά, έστω υποτυπώδης πινακίδα που να ενημερώνει τους επισκέπτες ότι: "προσωρινά είμαστε κλειστά λόγω ανακαίνισης. Θα ανοίξουμε πάλι σε λίγα χρόνια" ή έστω κάτι σχετικό με την κατάσταση που θα έβλεπαν όσοι κατέβαιναν στην παραλία.
'Όταν έφτασα κάτω είδα κάποια καραβάκια δεμένα στα ανοιχτά. Σκέφτηκα πως αυτοί δεν τα παράτησαν όπως το μοναστήρι... Μην χάσουν την δουλειά τους. Με το αζημίωτο, τροφοδότησαν την παραλία με τουρίστες. Ακόμη και καμένος "ο παράδεισος μας" έχει κονόμα.
Η ταβέρνα γεμάτη με τους διψασμένους, πεινασμένους, κουρασμένους και εκστασιασμένους με το "όμορφο" θέμα που αντίκριζαν επισκέπτες. Είπαμε έστω και καμένος "ο παράδεισος μας" έχει κονόμα.
Κάποιοι από τους μικροεπιχειρηματίες στην απέναντι όχθη είχαν αρχίσει δειλά δειλά, μετά από δυο εβδομάδες, να μεταφέρουν μακριά από την περιοχή τα αντικείμενα των παράνομων δραστηριοτήτων τους. Προφανώς προσπαθούσαν απεγνωσμένα, όλο αυτό το διάστημα να πάρουν όση παράταση μπορούσαν.
Εκεί που άρχιζε η καμένη περιοχή υπήρχε κι από τις δυο μεριές του ποταμού ένα σκοινί από το οποίο κρεμόταν μια πλαστικοποιημένη αεροφωτογραφία της περιοχής που είχε καεί και είχε κηρυχθεί αναδασωτέα. Δυο φύλακες της δασικής υπηρεσίας προσπαθούσαν από το πρωί μέχρι το βράδυ να φυλάνε τον "πληγωμένο μας παράδεισο" κυνηγώντας τα κατσίκια ή εμποδίζοντας τους ελάχιστους τουρίστες που προσπαθούσαν να ξεγλιστρήσουν μέσα στο πρώην φοινικόδασος.
Ήμουν εκεί, στην Νομαρχία, στην συνάντηση - παρωδία , όταν όλοι οι υπεύθυνοι για την κατάντια της περιοχής συμφώνησαν για άμεσο αποκλεισμό της Λίμνης. Εγώ πάντως, εκτός από τα σκοινιά, δεν είδα κανένα αποκλεισμό. Δυο-τρεις τουρίστες είχαν μπει στο δάσος, ένας άλλος, με μάσκα βατραχανθρώπου, εξερευνούσε το ποτάμι αρκετά μέσα στα καμένα κι εγώ ο ίδιος μπήκα άνετα και πήγα μέχρι εκεί που τελείωναν οι φοίνικες. Τα λάστιχα, τα οποία είχε προφανώς βάλει ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας (!) και ξεκινούσαν ψηλά από το φαράγγι, είχαν αντικατασταθεί. Για ποιον αποκλεισμό λοιπόν συζητάμε. Αντίθετα με τις δεσμεύσεις των αρμοδίων, κάποιοι μπήκαν και επισκεύασαν τα λάστιχα, τουρίστες περπάτησαν, κατσίκες την επισκέφτηκαν την περιοχή. Είδα ακόμη, πυραύλους ποτίσματος να καταβρέχουν ένα κομμάτι από την καμένη περιοχή κοντά στην ταβέρνα (!) μάλλον πρωτοβουλία του ιδιοκτήτη. Ασταμάτητο κατάβρεγμα. Μάλλον, σκέφτηκα, πως θέλουν να συνηθίσουν την Λίμνη έστω ένα κομμάτι της, σε συνθήκες τροπικής βροχής. Οι μουσώνες είχαν κιόλας αρχίσει γι αυτό το κομμάτι της γης. Τι θα φυτρώσει άραγε όταν σταματήσει η νεροποντή, ο κατακλυσμός που δεν ξέρω πότε, αυτός που τον ξεκίνησε σαν άλλος Θεός και με τις ευλογίες της Δασικής, θα δώσει τέλος.
Σκέφτηκα πως η άμεση κινητοποίηση των υπηρεσιών, τα γρήγορα αντανακλαστικά των αρμοδίων δεν ήταν και τόσο άμεσα. Μάλλον όταν είπαν "άμεσα" εννοούσαν πιο άμεσα από παλιά. Τότε, παλιά δεν υπήρχαν καν αντανακλαστικά ενώ τώρα....κάτι θα γίνει..... κάποτε. "Από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα" .
Μου είπαν ακόμη πως οι υπηρεσίες έλεγξαν την ταβέρνα και την βρήκαν νόμιμη."Είναι δικός τους ο χώρας" είπαν. "Υπήρχαν τα κτίσματα πριν το 1950". "Απλώς στις αεροφωτογραφίες του Π.Ν. δεν φαίνονταν γιατί ήταν κρυμμένα κάτω από τα αρμυρίκια. Εγώ πάντως, όταν πήγα για πρώτη φορά στην Λίμνη πριν 24 χρόνια, δεν είχε κανένα δέντρο εκεί και τα "κτίρια" ήταν ένα μικρό δωματιάκι με μια μικρή σκεπασμένη αυλή.
Δυο εβδομάδες πέρασαν κιόλας. Τα μαύρα δάκρυα που όλοι τάχα έχυσαν έχουν κιόλας στεγνώσει.
Τελικά βλέπω μαύρους τους φοίνικες, μαύρα τα γρήγορα αντανακλαστικά, μαύρα παιχνίδια με την Λίμνη, μαύρα τα χάλια μας. Αποδείχτηκε τελικά πόσο ανάξιοι ήσαστε πριν που δεν καταφέρατε να προσέξετε "τον Παράδεισο". και πόσο επικίνδυνοι με τις αποφάσεις σας....και να τα αποτελέσματα. Και εξακολουθείτε να είστε ανάξιοι να κάνετε τώρα κάτι και φυσικά οι άμεσα υπεύθυνοι που πρέπει να τιμωρηθείτε για την αδιαφορία και την εγκληματική σας αμέλεια.
Στην συγκέντρωση στην Νομαρχία ακούγονταν όλα τόσο όμορφα. Σαν παραμύθι. Το μόνο που έλειπε ήταν το βασιλόπουλο και η όμορφη βασιλοπούλα για να πούμε στο τέλος το έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Τελικά, υπάρχουν και παραμύθια που δεν έχουν καλό τέλος.
Παναγιώτης Χαραλαμπίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου